Küçüğüm! / Köşe Yazısı - Salih ESKİTAŞ

• Facebook'ta paylaş
• Twitter'da paylaş

Küçüğüm!

Seyyid’in aşkına uyandı gözlerim

bir fecri sadık umuduyla.

Rahmiyle buluştu cennetten berkitilen aşk.

Karanlık setler çekildi demirden aramıza, gölgesi olmayan…

Karanlıkların efendilerinin…

Vuslatımız asıl bahara kaldı küçüğüm.

Barbarların esamesinin okunmadığı,

firavuni düzenlerin yerle yeksan olduğu bir bahara…

Küçüğüm!

Bedeller ödedik,

ancak minik avuçlarına sığabilecek olan bedeller…

Dost görünümlü dalkavukların yaşattıkları tarife sığmaz küçüğüm.

Tarife sığmaz, dostun kahır zamanı attığı nutuklar…

Tarife sığmaz dünyadan, dünyalıktan devşirilen sloganlar.

Vicdanları susturma dışında bir karşılığı olmayan sloganlar.

Küçüğüm!

Bir fecri sadık özlemiydi beni senden ayıran.

Aşk yüklü küfe…

Bilesin ki aşkın yüklü olduğu her küfe, ancak bedel ödenerek menziline ulaştırılabilir.

Ancak aşk yüklü küfe, minik ellerinin kokusundan uzak kalmayı katlanılabilir kılar.

Gözlerinin ferinden mahrumiyeti…

Sonra tebessümünün kalpleri teskin eden maharetinden…

Küçüğüm!

Bakışlarındaki tebessüm, umuda dair kalbindeki ışık, bir an dahi eksik olmasın.

Bir an dahi.

Eksik olmasın ki mazlumun dizine derman, gözlerine fer, kalbine cesaret versin.

Kutlu çınarı besleyen can suyu olsun.

Ve son söz:

“Kızım... Babasının sevgilisi biricik kızım...

Şunu iyi bil ki baban hiçbir suç işlemedi.

Benim derdim seni korumak ve sana seni koruyacak bir vatan bırakmaktı,

büyük bir hapishane değil.

Sana son kez sarılamadığım ve o masum yanaklarından öpemediğim için beni affet.

Seni veda ve ayrılıkların olmadığı cennetin kapısında bekleyeceğim.

Kıymetlim benim, seni seviyorum.”