Öğrenciler Bizim Neyimiz Oluyor?
“Kültür ve uygarlıklarının temel dinamiklerini genç nesillerine aşılayamayan milletler yabancı kültür ve uygarlıkların yağmasına uğrar ve tarihin karanlık sayfaları arasında iz bırakmadan kaybolup giderler.”
Mahmut Osmanoğlu’nun bu satırları, bizim günübirlik muhatap olduğumuz genç nesil için ne anlam ifade ediyor? Veya yeni neslin eğilimleri, değerlerine bağlılıkları, birikimleri geleceğimiz açısından bize ne kadar umut vaat ediyor?
Sizi bilmem, ama mevcut tablo bende acayip bir karamsarlık yaratıyor.
Geleceğin işaret taşlarından biri, genç neslin İslam inanç, kültür ve uygarlığının neresinde durduğu, bunları ne kadar davranış-yaşam haline getirdiği olduğuna göre mevcut tablonun insanı karamsarlığa sürüklememesi mümkün değil.
Mevdudi’nin ‘devam eden nesillerin, seleflerinden aldıklarını haleflerine aktaracak ehliyeti kaybetmeleri’, sorunun temel nedenlerinden biri olarak gösterilebilir.
Oysa “seleflerimiz yaşamakta olduğumuz bu toprakları, üzerinde İslam uygarlığı kurulsun, kendi inandıkları hayat nizamı uygulansın, doğru gördükleri kanunlar ve uygunluğuna güvendikleri hareket metodları hâkim olsun diye fethetmişlerdir.”
Görünen tablo bu… Çözüm ise değer taşıyıcılarında. Yani eğitimcilerimizin aleni olan sorun için nasıl bir efor harcayacaklarında…
Bugün eğitim kurumlarının aktörleri olan eğitimcilerin bu konuya hassasiyetle eğilmeleri, kültür ve medeniyetimizin temel kolonlarını oluşturacak bir donanımla öğrencileri donatmaları; ancak gelecek nesillerle ilgili kaygılarımızın azalmasına katkıda bulunacaktır.
Bu süreçte eğitimcilerimizin hareket kabiliyetlerini olumsuz etkileyecek faktörlerden biri olarak mevcut eğitim sisteminin oluşturduğu seküler atmosfer ve bunun sonucu olarak da oluşan seküler hayat tarzlarını gösterebiliriz..
Maalesef bu, hem eğitimci hem de talebe açısından etkili olan, manevra alanını daraltan bir sorun.
“Üzerinde önemle durulması gereken şey, İslami bilince sahip öğrencilerin, ilhad ve materyalizme çağıran, İslami akideye şüphe düşüren ve imanı zayıflatan her hareket ve davete karşı ayağa kalkıp harekete geçmeleridir. Tabiatlarının gereği… (tevhid, risalet ve öldükten sonra dirilme)…[gibi inançlara bağlılığı] bitirmek olan bu gibi hareketlerin, kafasını kaldırıp güçlenmesine ve kendi içlerinden yol bulup ilerlemesine öğrencilerin müsaade etmemesi gerekir.”
Seküler anlayışın doğurduğu materyalist hayat felsefesi ve bunun yan ürünleri olan sorunlar, eğitimcilerimizin en çok kafa yormaları gereken hususlardan biri olarak görünmektedir. Donanım problemi olan öğrenciler, maalesef, bırakın bu felsefeleri dışlamalarına, kendi içlerinde ilerlemelerine bile engel olamıyorlar.
Eğitimin, değerler eğitimi ve tecrübî eğitim olarak birbirinden ayrı verilmesi, yeni nesile değerlerimizin aktarımının önündeki bir diğer problem olarak durmaktadır. Öyle ki bu alanları iki farklı kulvar olarak gören bir eğitim anlayışının fıtri melekeleri geliştirmesi bir yana, bu melekeleri tahrip etme ihtimali yüksektir.
Öğretimin peşinden kendi bırakmak yerine değerleri, karakter eğitimini önceleyen, bu topraklarda var olmamızın temel gayesi olan vahiy kültürünü yeni nesillere aktarmanın eğitimcilerin temel gayesi olması gerekmez mi?
Aksi durum için çok beklemeye gerek yok. Etrafımıza baktığımızda ya da bir iki istatistiğe göz attığımızda zararlı madde kullanımından tutun, genç nesillerin davranışlarına, ahlakına kadar nasıl bir neslin yetiştiği konusunda zihnimizde bir şeyler netleşecektir.
İdealizmi kalmamış, sanal dünyada inşa ettiği kulelerde yaşamın keyfini(!) sürme telaşesinde olan gençlik için alarm zilleri çoktan çalışıyor.
Sahi öğrenciler-genç nesil bizim için tam olarak neye tekabül ediyor?
Kaynak: İslam’ın Geleceği ve Öğrenciler, Ebu’l Ala Mevdudi, Özgün Yayıncılık, Eylül 1991
Bilal Akgül
