İSLAM’DA ANNE BABA’NIN YERİ

 İSLAM’DA ANNE BABA’NIN YERİ

 NURSEL SÜT           

“Biz insana, annesine babasına iyi davranmasını emrettik. Zira annesi onu nice zahmetlerle karnında taşımıştır. Sütten kesilmesi iki yıl sürer. İnsana buyurduk ki: ‘’Hem bana, hem de annene babana şükret.’’(Lokman Süresi 31/14)

 Anne babamız bizim yaşımız kaç olursa olsun desteğine ihtiyaç duyduğumuz, onlara muhtaç olduğumuz en değerli hazinelerimizdir. Gözlerimizi hayata ilk açtığımızda bizi şefkatle kucaklayan annemiz,  tükenmeyen engin sabrıyla bizleri hayata hazırlar. İlk başta yaşamımızı devam ettirmemiz için gereken birincil ihtiyaçlarımızı karşılar. Sonra adım adım devam eder.

İlk konuşmalarımıza, ilk adımlarımıza kısaca hayatımızdaki her şeyin ilklerine ilk onlar şahit olurlar. Bitmek bilmeyen ihtiyaçlarımızı bıkmadan usanmadan yerine getirirler. Onlar bizim velinimetlerimizdir. Eğer bu kadar değerli olmasalardı Allahü Teâlâ birçok ayette iyilikte bulunmamızı emretmezdi.

“Rabbin şöyle buyurdu: Allah’tan başkasına ibadet etmeyin. Anneye ve babaya güzel muamele edin. Şayet onlardan birisi veya her ikisi yaşlanmış olarak senin yanında bulunursa sakın onlara hizmetten yüksünme ‘öff!’ bile deme. Onları azarlama, onlara tatlı ve gönül alıcı sözler söyle. Şefkatle tevazu ile onlara kol kanat ger ve şöyle dua et : “Yarabbi onlar küçüklüğümde nasıl beni ihtimamla yetiştirdilerse ona mükâfat olarak sende onlara merhamet buyur”  (İsra Suresi 17/23-24).  Onlara daima iyilikte bulunmamız, öf bile demememiz emrediliyor. Değil ki kızmak, bağırmak,  ‘’öf bile dememek’’ bu kadar hassasiyetle konu üzerinde durulmuş. Onlara daima saygı göstermeliyiz. Fikirlerimiz uyuşmazsa bile bunu zamana yayarak daha tatlı, daha uygun bir dille ifade etmeliyiz. Durumumuzu o şekilde arz etmeliyiz.

Onları isteyerek veya istemeyerek kırdığımız zaman mutlaka onların gönüllerini almalıyız. Onları kendimize bir şekilde razı ettirmeliyiz. Çünkü anne baba rızası Allah ve Resulünün rızasından sonra gelir. Aynı şekilde dualarını almak, beddualarından da sakınmak gerekir. Elimizde fırsat varken onlar hayatta iken ve bizimle beraber iken değerlendirmek gerekiyor. Sonradan üzülmek hayıflanmak fayda vermez.

Özellikle onların yaşlılık dönemlerine denk gelirse daha fazla ilgi göstermemiz gerekiyor. Daha önce onları kırmış, üzmüş olsak bile onların bu ilgiye muhtaç durumlarında onların gönüllerini, dualarını almamız gerekir. Günümüzde her ne kadar tersi yapılsa da ve bu davranışlar çoğunlukta olsa da yanlış olan her zaman yanlıştır yaygın olması onu meşrulaştırmaz. Aksi davranışlar kendini bilen bir insana hele ki ilahi emir var iken bir Müslüman’a hiç yakışmaz.

 Anne babanın değeri anne baba olunca anlaşılıyor. O zaman bir anne babayı nelerin üzdüğü nelerin sevindirdiği daha iyi anlaşılır.

            Anne babamız iyiliğe layık en önemli kişilerdir. İkisi arasında da en çok annemizdir. Nitekim Hadis-i şerifte  ‘’Ebu Hureyre (r.a) demiştir ki: Bir şahıs, rahmet peygamberine (s.a.v) gelerek “İnsanlar içinde kendisine en güzel muamelede bulunmayı hak eden kimdir?” diye sordu. Resul-u Ekrem (s.a.v)  ‘annen!’ diye buyurdu. O, “sonra kimdir?” diye sordu. “Annen!” buyurdu. O, ‘sonra kim gelir?’ ‘Annen!’. O, daha sonra kim gelir diye sorunca ‘Babandır!’ buyurdu. (Buhari Edep 2: Müslim, Birr  1)

 Hadiste de ifade edildiği gibi daha çok annemize iyilikte bulunmamız gerekiyor. Çünkü onun bizim için katlandığı zahmet daha çoktur.

“Rabbim cümlemizi Allah’a layık bir kul, Resul’üne layık bir ümmet ve anne babamız hayırlı bir evlat etsin.’’(Âmin)