Ene Muhammed Salih
SİTE EDİTÖRÜNDEN GECİKMİŞ BİR NOT:Bu yazı yazarımız tarafından Muhammed Salih adını koydukları çocuklarının doğumu üzerine kaleme alınmıştır.
Babam bana bu ismi verirken neye göre verdi, daha sorma fırsatım olmadı; ama bir ara bir âlimden bahsettiğini hatırlıyorum. Yakın zamanda yaşamış bir âlimden…
Ön isim olarak düşündüğünü ama sonra vazgeçmek durumunda kaldığını söylemişti yanlış hatırlamıyorsam.
Anlam veremedim.
Anladığım kadarıyla, babalar yaşanmışları ya da yaşanamamışları ( bir yaraya tuz basmak desem çok yeterli gelmeyebilir) bir şekilde kelimelere dökmek ya da somutlaştırmak için isimlere özel bir itina göstermişlerdir.
Bir kültürü yaşatma çabasının çok ötesinde…
Bir hatırayı diri tutma çabasının…
Belki bir idealin terennümü adına…
Nasıl bir ortama geldiğimi anlamak için zamana ihtiyacım olacak gibi görünüyor.
Dünyaya ayak bastığımdan beri birçok ilginç şeyle karşılaştığımı itiraf etmek durumundayım.
Ninemin doğduktan hemen sonra rahat etmek için başımı yana çevirip yatmama tuhaf tuhaf bakmasına, tabi içten içe sevinmesine, bu hareketi olağanüstü bir hareket olarak görüp benden beklememesine anlam veremediğim gibi.
Ninem, rahat etmeyi sadece belli bir yaşa gelmiş kişilerin bir yeteneği olarak mı görüyor acaba?
Tıpkı küçük amcamın ısrarla beni ön ismimle çağırmasına, ismimi tam söylememesine (son zamanlarda birkaç defa ağzından kaçırmış olsa da) anlam veremediğim gibi.
Tabi, bir kaç tahminim yok değil.
Dedemin ismi olan ikinci ismimi söyle(ye)memesi dedeme olan kızgınlığından mıdır, yoksa hayatın zorluklarının onda yarattığı bir tepki midir diye aklımdan bazı şeyler geçirsem de, bunların hepsi tahminleri aşamayan düşüncelerdir.
Görünen o ki bazı şeylerin anlaşılmasının en iyi ilacı zamandır.
Zaman kelimesi biraz sıradan oldu gibi… Sabır demek daha uygun sanki…
Çevremdekilerin bazen tuhaf olan şeyleri normal, normal olan bazı şeyleri tuhaf karşılamaları var ki sormayın.
Başkasının hastası ya da taziyesinde gösterdiği metaneti, kullandığı cümleleri niye kendi imtihanlarında, sınanmalarında göstermez anlamada güçlük çektiğim şeylerden sadece biri.
İmam Hüseyin’in “imtihan edildiklerinde dindarlar azalır “ demesinin nedeni belki de budur.
Buranın bir diğer ilginç özelliği ise bu dünyaya olan aşırı bağlılıkları… Babam anlatırken kulak kabartmıştım: “İnsanların dünyaya olan bağlılıkları o kadar artmış ki ahiret için ayıracakları zamanları kalmamış”.
Tam olarak ne demek istediğini anlamakta güçlük çeksem de…
Dediğim gibi bazen insanlar sanki anlaşılmamak için özel bir gayret gösteriyorlar.
Sanırım insanların biribirini anlayamamasının bir nedeni de dünya hırsıdır. Sanki birbirimizi anlamamamız için bir perde çekilmiş… Şeytanın dünyalıları enselerinden en rahat yakaladığı özelliklerden birinin dünya hırsı olduğunu söyleyebilirim.
Hastalıkların insanların birbirlerini anlayamamasında etkisi var mıdır? Üzerinde durmaya değer bir diğer husus...
Hastalık dediğim sadece bedensel hastalıklar olmayabilir. Üstad Malik el Şahbaz (namı diğer Malcolm x) büyüğümüzün ırkçılığı bir psikolojik hastalık olarak görmesi, bu bahsin somut örneği olarak sunulabilir.
Babam bir ara ilk ırkçı olarak İblisten bahsetmişti. Yaratılış maddesini bir üstünlük nedeni olarak gören İblis, Âdem babamıza secde etmemiş, O’na üstünlük taslamıştı.
Misafirhaneye adım atar atmaz, birkaç hastalıkla pençeleşmek zorunda kaldım. Hamd olsun atlattık.
Bir kaç şehir dışı sefer düzenlemek, bulunduğumuz şehrin hastanesinin yollarını bir süre arşınlamak durumunda kaldık.
Bir de annemin merhametini daha bir hissetmek….
Şimdilik bu kadar… Rabbim devamını nasip etsin.
